Oταν ακόμη ήμασταν μικροί και παίζαμε με τα υπόλοιπα παιδιά, μέχρι την εφηβεία που με ελαφριά καρδιά αναπαράγαμε πομπώδη επαναστατικά μηνύματα για το δίκαιο του αδύναμου με τους γονείς μας αρχικά να ανησυχούν και αργότερα να σκάνε στα γέλια… Από εκείνη την περίοδο αρχίζαμε να διαμορφώνουμε χαρακτήρα, χωρίς βέβαια ιδιαίτερη συνοχή ή αντίληψη της πραγματικής ζωής. Όλα φιλτράρονταν από το πρίσμα μια προστατευμένης πραγματικότητας του σχολείου και της οικογένειας…
Μεγαλώνοντας κι άλλο με την ανάγκη να δημιουργήσουμε και να γνωρίσουμε τα μυστήρια του κόσμου περιπλανιόμαστε ανίδεοι στην ενήλικης ζωή. Σιγά, σιγά τα κομμάτια του πάζλ ενώνονται όταν με κάποιο τρόπο ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο και την πραγματικότητα… Όχι εκείνη του μυαλού μας, αλλά αυτή της ίδιας της ζωής. Βλέποντας την αδικία, τους κόπους και τις ανισότητες, την κοροϊδία και τη δυσκολία όπως και τους παράλογους κανόνες της κοινωνίας.
Καλούμαστε τώρα, πολύ πιο συχνά να υπερασπιστούμε το προσωπικό μας κριτήριο και το αξιακό μας σύστημα σε συνθήκες που αναπαράγουν καθημερινά τον φόβο και την αβεβαιότητα. Να θέσουμε σε πράξη εκείνες τις βαρυσήμαντες ιδέες που απαιτούν μεγάλα αποθέματα κουράγιου, πίστης και πείσματος. Γιατί τα χαστούκια μπορεί να πέφτουν βροχή εμείς δεν έχουμε πολύ χρόνο να διαθέσουμε στο να κρυφτούμε κάπου και να κλαίμε… Έχουμε όνειρα να πραγματοποιήσουμε, ψυχή να προχωρήσουμε, τα ιδανικά μας να υπερασπιστούμε και να επαληθεύσουμε. Παρά τις δυσμενείς συνθήκες…
Αυτές οι συνθήκες αναπαράγονται με ρυθμούς θανατηφόρας αρρώστιας. Γι αυτό πολλές φορές αισθανόμαστε ολομόναχοι σε έναν παράξενο πλανήτη. Όσοι από μας επιλέγουμε συνειδητά να απέχουμε από τους «ορθολογικούς μηχανισμούς» της κοινωνίας αυτής. Για όσους από εμάς αξίες δεν είναι το χρήμα, η απληστία και η συνεχής κατανάλωση ανθρώπων και υλικών για την επιβεβαίωση του «εγώ» μας … Αλλά η ομορφιά, το συναίσθημα, η τέχνη και η δημιουργία. Για όσους από εμάς επιλέγουμε να μην πατάμε πάνω σε άλλους ανθρώπους για να πορευτούμε και επιλέγουμε να στηρίξουμε ακόμη και αυτούς που έχουν την τάση να μας κάνουν «τη λαδιά» τη στιγμή που όλοι τους λιθοβολούν. Γιατί δεν είμαστε όρνεα και αρπακτικά και ούτε παίρνουμε χαρά από τη δυστυχία και την ταπείνωση των άλλων.
Γιατί ίσως η καρδιά έχει περισσότερη σοφία από το μυαλό
Όχι από αφέλεια και έλλειψη σοβαρότητας… Απεναντίας, από πείσμα και συνείδηση. Γιατί ίσως η καρδιά έχει περισσότερη σοφία από το μυαλό. Με την παιδική αθωότητα μπορούσαμε να δούμε καλύτερα απ’ ότι όταν «μεγαλώνουμε» και διστάζουμε δίνοντας το τιμόνι στο φόβο ή σε διάφορους κουτοπόνηρους που θέλουν να μας «πονηρέψουν» για «το καλό μας». Γνωρίζουμε τους ανθρώπους που θέλουν το καλό μας και είναι μετρημένοι στα δάχτυλα.
Όταν αναγκαζόμαστε να ακολουθήσουμε δρόμους και τακτικές που εν τέλει μας αρρωσταίνουν την ψυχή, τότε χτυπά το καμπανάκι που μας λέει πως δεν είμαστε εμείς αυτοί και δεν μπορούμε να γίνουμε. Ουσιαστικά, δεν το θέλουμε.
Δεν υπάρχει κανέναν απολύτως πρόβλημα αν δεν επιθυμώ να αφομοιωθώ από αυτό που στα μάτια μου μοιάζει «θέατρο του παραλόγου» όταν ωθεί τον άνθρωπο σε μια αδηφάγο αλόγιστη και άπληστη συμπεριφορά που καταλήγει σε δεκάδες προμελετημένα αδιέξοδα. Καλούπια να ταιριάξουν οι άνθρωποι και όχι το αντίστροφο. Ο άνθρωπος πρέπει να δημιουργεί τον κόσμο και τα πλαίσια που του ταιριάζουν μέσα στα οποία νιώθει ο εαυτός του. Όχι ένα ανώτερο μεγάλο βαρύ χέρι να δίνει έτοιμες τις λύσεις.
Όμως να θυμάστε εσείς, εγώ και όλοι μας. Δεν είμαστε πιο άξιοι από άλλους ανθρώπους, ούτε ιδιαίτεροι και «σπάνια διαμάντια». Όλοι μπορούμε και έχουμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα βρεθεί σε θέσεις που παλαιότερα μας έκαναν απλώς να γελάμε. Δεν είμαστε ανώτεροι από τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας και κανείς δε μας όρισε κριτές του είδους μας. Καλύτερα λοιπόν να αντιμετωπίζουμε τους άλλους με κατανόηση αντί για απαξίωση και με αδιαφορία αντί για μίσος. Γιατί όπως θα δούμε σε επόμενα επεισόδια η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει το καλό και το κακό.