Φώς – Σκοτάδι
Μέσα από το σκοτάδι έρχεται το φώς, η μέρα διαδέχεται τη νύχτα. Το φως κατασπαράσσει το σκοτάδι. Μέσα στον άνθρωπο η πάλη είναι συνεχής ποτέ δεν κατασταλάζει η ψυχή του. Ποιός είναι ο προορισμός μας; Κανένα ηλιοβασίλεμα δε μπορεί να ξεπεράσει την δύναμη, την ελπίδα, το δέος της ανατολής μιας καινούριας μέρας, μιας καινούριας ευκαιρίας. Το δώρο της ζωής, η αγνότητα του καινούριου η καθαρότητα. Μέσα μας πρώτα και μετά έξω από εμάς. Τι “καθαρίζει” η καινούρια μέρα; Την ψυχή μας από τα χθεσινά σκοτάδια.
Σιωπή – Θόρυβος
Σιωπή, ησυχία, απόλυτη αρμονία στην ψυχή. Υπάρχει ένα πρωινό που η σιωπή σε κάνει ελαφρύ σαν φύλλο. Εκείνη η στιγμή που μας γεμίζει η μουσική του τίποτα. Που χρειαζόμαστε να καθαρίσει το μυαλό και η καρδιά μας από την φόρτιση και τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Όπως ο θόρυβος είναι η προσωποποίηση της ζωής. Ήχοι από παιδικά γέλια, άνθρωποι που συζητάνε στα μπαλκόνια, μπύρες που τσουγκρίζουν, τραγούδια και μουσικές…Ακόμη και τα αυτοκίνητα που διασχίζουν τη λεωφόρο πέρα μακριά. Είναι η προσωποποίηση της ζωής. Κι όσο κι αν γκρινιάζουμε γι’ αυτά είναι παρηγοριά και “ξαλάφρωμα”.
Παιδεία – “Κακής μορφής” Παιδεία
Είναι πολλά τα παραδείγματα και οι επιπτώσεις που πολλές φορές αντικατοπτρίζονται τόσο σε ένα καθημερινό διάλογο- όσο και σε ένα μαζικό κοινωνικό φαινόμενο. Η παιδεία σχετίζεται περισσότερο με τις εσωτερικές ποιότητες, το σεβασμό που καλλιεργεί ο άνθρωπος, το αξιακό του σύστημα και τα ερεθίσματα που τον συγκινούν…Παρά με τα πτυχία και τους επαίνους που συλλέγει. Η παιδεία και η έλλειψη αυτής παρατηρείται αναπόφευκτα στα λόγια, στις πράξεις, τις σκέψεις και τις συμπεριφορές του ανθρώπου. Η παιδεία καλλιεργείται στον χαρακτήρα και στην ψυχή του ανθρώπου. Μπορεί η κοινωνία να προωθεί το ευτελές και το κακοηθές, την “κακή παιδεία”…Εμείς ωστόσο διατηρούμε ακόμη το δικαίωμα να καλλιεργήσουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας την παιδεία που η κοινωνία αρνείται να προσφέρει και είναι ανίκανη να ανακλάσει, με ένα τόσο κούφιο περιεχόμενο.
Τέχνη – Εμπορευματοποίηση
Η αληθινή πηγαία τέχνη είναι όπλο και απέναντι στην αδηφάγο μηχανή του ανθρωπίνου κιμά, της εθελούσιας εμπορευματοποίησης της ύπαρξης μας. Είναι η ομορφιά της δημιουργίας, της ζωής, της ανταλλαγής και της συνδιαλλαγής. Είναι το αντίδοτο και μέσο θεραπείας της σημερινής αρρώστιας. Όσο η τέχνη διακινείται, εξεγείρει, “ξυπνάει” και “καθαρίζει” τα θολωμένα μάτια…Δεν έχουμε να φοβόμαστε. Η τέχνη δεν απευθύνεται στην επίλεκτη κάστα, αλλά στον κόσμο όλο που μπορεί να τη βιώσει και να την προσεγγίσει με το δέος και την ποιότητα που της πρέπει. Η τέχνη είναι, επίσης, μαχητική και όχι παθητική. Σε μαθαίνει να ορθώνεσαι στα πόδια σου ξανά και ξανά. Το αρχαίο δράμα, κλασικοί λογοτέχνες, ρεύματα ζωγραφικής, θέατρο, μουσική και ποίηση. Έχουν πάει ένα βήμα μπροστά και γυρνάνε να σας πουν κάτι για το υπόλοιπο του δρόμου.
Δύναμη – Αδυναμία
Κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε, ούτε φτιάχτηκε σαν μηχάνημα που θα λειτουργεί 24 το 24ώρο και θα αποδίδει με τον ιδανικό επιθυμητό τρόπο. Θα υπάρξουν στιγμές στη ζωή του ακόμη και περίοδοι που η αδυναμία θα κερδίζει έδαφος και όχι η δύναμη. Αν ο άνθρωπος έχει μυαλό που δύναται να επεξεργαστεί τα δεδομένα και να διδαχτεί από το σκοτάδι, γίνεται 1000 φορές πιο δυνατός από ότι όλοι εκείνοι οι “ατσαλάκωτοι”- άφθαρτοι άνθρωποι που του επιβάλλουν μια τέλεια-κούφια εικόνα. Συνεχίζει να παλεύει κι αυτό είναι όλη η ουσία της δύναμης. Έχει πολύ περισσότερα να πει. Η αυθεντική πηγή δύναμης είναι η αδυναμία. Η παραγωγική δύναμη και όχι η καταστροφική, φαντάζομαι. Κατανόηση στους ανθρώπους και όχι βιασύνη ελαφρά τη καρδία να κατακρίνουμε. Διότι καθιστά εμάς αδύναμους να δούμε. Από τον πάτο παίρνουμε φόρα για τον ουρανό. Η έκθεση στο συναίσθημα του πόνου είναι πιο εποικοδομητική από την ανημποριά της παρατεταμένης αναισθησίας και το “ξόδεμα” της εθελοτυφλίας.
Αγάπη – Μίσος
“Το μίσος είναι σα να πίνεις εσύ το δηλητήριο ελπίζοντας να σκοτώσει τους εχθρούς σου” είπε ο Nelson Mandela και πόσο δίκαιο του δίνω… Είναι αδυσώπητο συναίσθημα προς τον ίδιο που το αισθάνεται, πρώτα απ’ όλα. Θολώνει την κρίση, βράζουν τα μέσα μας, αρρωσταίνει ψυχή και σώμα.
Το μίσος δε μπορεί να κρύβει αγάπη…Παρά…’Ολη τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας και μία αφορμή που την ανασύρει στην επιφάνεια. Ποτέ δε θα σταθεί ικανό να δημιουργήσει τίποτα, μόνο να γκρεμίσει. Όποιος νιώθει ένα τέτοιο αρνητικό φορτίο απέναντι στη ζωή, έναν άλλον άνθρωπο, μια ιδέα, ένα πλάσμα, οτιδήποτε…
Δε μπορεί να περιμένει άλλο παρά να γίνει παραλήπτης του ίδιου καταστροφικού κύκλου που ξεκίνησε. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από χώμα και νερό, κρύβει μέσα του όμως τη θεϊκή πνοή, την αστρική μαγεία…
Η αγάπη είναι υψηλή πνευματική πράξη, ατέρμονη διεργασία, κατευνάζει, όλα τα πλάσματα την αποζητούν. Η αγάπη δεν είναι εύκολος δρόμος καθώς είναι το λουλούδι που θα ανθίσει σ’ έναν καμένο τόπο. Η μόνη αληθινή ελπίδα.