Ο Γιάννης Τζουβελέκης στο επάγγελμα είναι προγραμματιστής, είναι επίσης ένας νέος σκηνοθέτης – σεναριογράφος. Με χαμηλών τόνων προφίλ… μέχρι να του πιάσεις την κουβέντα για τ’ αγαπημένα του θέματα. Το καλοκαίρι λοιπόν, εκεί στον Μώλο και στα Καμένα Βούρλα τον γνώρισα σε κοινές παρέες. Κάπου ανάμεσα σε μπύρες και σουβλάκια στη πλατεία του χωριού μας, άκουγα συζητήσεις για ταινίες, σειρές και πολλές ιδέες σχετικά με την τέχνη του κινηματογράφου. Όντας άσχετη με το σινεμά με κέντρισε περισσότερο η αγάπη, το πείσμα, η δημιουργικότητα και οι ιδέες του για τον κινηματογράφο. Κάτι που «μιλάει» από μόνο του. Χωρίς ακαδημαϊκές γνώσεις, περισσότερο «αυτοδίδακτος» με αληθινό πάθος κατάφερε να γυρίσει ταινίες μικρού μήκους (οι οποίες πήραν μέρος σε διάφορα φεστιβάλ) και να συνεργαστεί με καταξιωμένους ηθοποιούς. Αποδεικνύοντας ότι όταν αγαπάς κάτι το κάνεις με ό,τι μέσο έχεις, γιατί η ανάγκη να εκφραστείς μέσα από αυτό υπερνικά τα εμπόδια που πάντα θα υπάρχουν. Το σινεμά για εκείνον είναι συναίσθημα, κάτι να συζητήσεις και να μοιραστείς, κάτι που θα σε κάνει να σκεφτείς και να διασκεδάσεις. Ανοιχτό σε όλο τον κόσμο και ένα κίνητρο ακόμη για εξέλιξη. Όπως όλες οι τέχνες άλλωστε… Το βρήκα ενδιαφέρον να σας παρουσιάσω τον ίδιο σαν πρόσωπο και τον τρόπο που φαντάστηκε, δούλεψε και εν τέλει υλοποίησε διάφορα project γύρω από το σινεμά.
Εποχές με D.I.Y βιντεάκια, υπερήρωες και Scarymovie
Η πρώτη μου ταινία στο σινεμά ήταν το «Αλαντίν», της Disney. Από τότε υπήρξε παράδοση να πηγαίνω σε ταινίες της Disney. Μετά ήταν οι Παρασκευές βράδια με τον πατέρα μου που βλέπαμε James Bond.
Αλλά νομίζω η αρχή για ενεργή ενασχόληση ήταν ένα καλοκαίρι στην Κέρκυρα που είδα με τα ξαδέρφια μου σε VHS το 1ο «Scream». Ε, μόλις γύρισα Αθήνα πήραμε τη βιντεοκάμερα Tyco ενός κολλητού μου και γυρίζαμε διάφορα βιντεάκια όπου κάναμε κυρίως spider-Man, Hulk, μέχρι που φτιάξαμε και δικούς μας υπερήρωες, τον Spider-Soldier και CaptainGreece (κατά το Captain America, φυσικά).
Στη συνέχεια δανειζόμουν την κάμερα των γονιών μου, μια Hitachi, και γυρίζαμε βιντεάκια στο χωριό της μάνας μου με τους φίλους μου. Εδώ είμαστε πια καλοκαίρι του 2000. Και όταν γυρνούσα Αθήνα φτιάξαμε τη σειρά μικρού μήκους ταινιών «Splatter Movie», ξεκάθαρα παρωδίες των Scream. Ξενερώσαμε βέβαια με έναν κολλητό όταν είδαμε ότι τον Οκτώβρη του 2000 θα έβγαινε το «ScaryMovie» που έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα με μας (φυσικά τότε δεν ήξερα, αν και θα ‘πρεπε, ότι οι ταινίες γυρίζοντες κανά-2 χρόνια πριν από την προβολή τους στους κινηματογράφους).
«The Splatter Movie»
Προς το 2003 μαζέψαμε τις μικρού μήκους και κάναμε την 1η μας μεγάλου, το «The Splatter Movie», κλασικά με συμφοιτητές κτλ. Για να μπορέσω να κάνω πιο προβλεπόμενο μοντάζ, μάζεψα χαρτζιλίκι και πήρα μια εξωτερική κάρτα βίντεο για να περνάω το υλικό από την κάμερα στον υπολογιστή. Την ταινία τη γυρίσαμε, έβγαλα το λάδι από τους φίλους μου που ήμασταν 3η Λυκείου κ αντί τα Σάββατα να βγαίνουμε για κορίτσια, γυρίζαμε ταινίες, και η ταινία πήγε, φυσικά, άπατη.
Αλλά δεν πτοήθηκα, έκανα κι άλλες οικονομίες και πήρα δική μου κάμερα όταν πια ήμουν φοιτητής, και το 2004 γύρισα με κάποιους από τους παλιούς κολλητούς και νέους συμφοιτητές το «Splatter Movie 2». Κάπου εκεί άρχισα και σεμινάρια κινηματογράφου στο πολιτιστικό κέντρο Πετρούπολης (ιστορία του κινηματογράφου και κάποιους όρους για να ξέρω τι κάνω με την κάμερα). Η 2η ταινία ήταν σαφώς καλύτερη από την 1η, αλλά είχε, φυσικά θέματα. Τότε το ίντερνετ σαν μέσο προώθησης ήταν στα σπάργανα στην Ελλάδα, οπότε η ταινία έπαιξε μόνο στην αίθουσα της Σχολής μου και, όποιος την ήθελε, σε DVD.
Κάπου τέλη 2004, και με το 3ο «Star Wars» να βγαίνει στα σινεμά τον Μάη του ’05, γνώρισα κάποια άτομα από το ελληνικό παρακλάδι του Star Wars forum, και κατέληξα να κάνω παρέα με τον Σήφη Μάινα, στον οποίον έδειξα το «Splatter 2» και μαζί ξεκινήσαμε να γράφουμε το «Splatter Movie 3».
«Καθ’ Ομοίωσιν»
Το 2006, είχα βάλει μπροστά να γυρίσω 3 ταινίες μαζί, τα «Καθ’ Ομοίωσιν», που ήταν η 1η μου απόπειρα για μη-κωμωδία. Η επιρροή είχε έρθει το 2003 όταν είδα το «Oldboy», και ανά τα χρόνια έλεγα να κάνω μια σοβαρή ταινία. Αφού μάλιστα άκουσα έναν metal δίσκο (το Be των Painof Salvation), είχα σκοπό να κάνω το «Splatter 3» σοβαρό, αλλά τελικά έγινε το «Καθ’ Ομοίωσιν».
Το concept είναι ότι ο Διάβολος δίνει υπερδυνάμεις σε 2 αδερφούς, ο 1 λογικό κι ο άλλος συναισθηματικό ον, οι οποίοι συγκρούονται λόγω των διαφορών τους κι ο ένας βρίσκει έναν απλό άνθρωπο (τον έπαιζα εγώ), του παρουσιάζει 2 εκδοχές των αναμνήσεών του και μελετά ποια εκδοχή επιλέγει να θυμάται. Κάπως έτσι ο Διάβολος έψαχνε να βρει το νόημα της ζωής του μελετώντας τα αδέρφια κι ο ένας αδερφός έψαχνε το δικό του νόημα μελετώντας «εμένα».
Τα γυρίσματα για το «Καθ’ Ομοίωσιν» έγιναν, αλλά τον Μάη του 2006 πήγα να ξενυχτήσω σε μια κατάληψη στη Σχολή μου, είχα τον σκληρό δίσκο με όλο το υλικό (5 μήνες γύρισμα και χονδρικά το 1/3 της τριλογίας) κι ένας συμφοιτητής τον έριξε κατά λάθος. Ο δίσκος καταστράφηκε, backupδεν είχα… πάει η ταινία. Οπότε μπήκε μπροστά το «Splatter 3» με τον Σήφη. Είχε πλάκα, ήταν σίγουρα η πιο καλογυρισμένη ταινία ως τότε (το «Καθ’ Ομοίωσιν» είχε βοηθήσει πάρα πολύ ως εμπειρία), το Ίντερνετ ήταν επιλογή για προώθηση πια, αλλά το είδος του χιούμορ μου δεν πολυάρεσε (είχε και θέματα η ταινία ότι παραήταναυτοαναφορική και «νο 3», οπότε έπρεπε να είχες δει τα άλλα 2 και να ξέρεις εμένα και την παρέα μου, οπότε ήταν κάτι σαν εσωτερικό αστείο μεγάλου μήκους).
Εκεί αποφάσισα να ενώσω τα 3 «Καθ’ Ομοίωσιν» και να κάνω άλλη μια απόπειρα σε αυτό (με backup αυτή τη φορά). Έτσι, το 2008 το γυρίσαμε, το 2009 που ήμουν κυρίως στρατό κάναμε τα του ήχου και το μοντάζ και το Γενάρη του 2010 βγήκε. Έπαιξε σε μερικά Φεστιβάλ και αυτό. Αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένος γιατί ήταν μια καλή αρχή στις πιο σοβαρές μου απόπειρες.
«Η Σκιά πέραν του χρόνου»
Όσο ήμουν στρατό διάβαζα τα άπαντα του HowardLovecraft, ενός αγαπημένου συγγραφέα τρόμου και πήρα τα πιο φθηνά κομμάτια από τα 2 αγαπημένα μου διηγήματά του, τα ένωσα κι έγραψα την ταινία «Σκιά Πέραν του Χρόνου», την οποία γύρισα άνοιξη του 2010.
Είναι η ιστορία ενός ιδιοφυούς ανθρώπου ο οποίος στα 20 του γίνεται λέκτορας σε Πανεπιστήμιο της Αμερικής αλλά πέφτει σε κώμα. Ξυπνά μερικές μέρες μετά, αλλά δεν είναι ο ίδιος. Κυριολεκτικά το σώμα του κατοικείται από κάτι άλλο. Και η υπόλοιπη ταινία είναι το τι γίνεται όταν επιστρέφει μετά από χρόνια στο σώμα του και ψάχνει να βρει τι του συνέβη.
Μεγάλη βοήθεια ήταν ένας συμμαθητής από το φροντιστήριο, ο Χρήστος Δρούτσας, ο οποίος έγραψε τη μουσική, βοήθησε στο μοντάζ κι έκανε τα χρώματα κι όποια εφέ. Η ιδέα ήταν να την κάνω σα βουβό σινεμά (μιας και τότε περίπου έζησε κι έγραφε ο συγγραφέας), αλλά με αφήγηση στα αγγλικά (μιας και μιλάμε για βιβλίο και πολλές φορές οι ήρωές του μιλούσαν σε 1ο πρόσωπο). Μιλά συνέχεια ο αφηγητής στην ταινία, αλλά το όλο πείραμα μου δούλεψε.
Τα γυρίσματα έγιναν λίγο Κερατέα, λίγο Ωρωπό, λίγο Ναύπλιο και λίγο σε στρατηγικά σημεία στην Αθήνα που θύμιζαν ΗΠΑ της δεκαετίας του ’30. Το ελάχιστο budget ήταν εμπόδιο, αλλά βοήθησε στην οικονομία των πλάνων και στην εφευρετικότητα.Δεν είχε budget ο, τι έβαλα ήταν από την τσέπη μου κι αυτό βοήθησε στο να γίνουμε πιο ευρηματικοί, να ξυπνήσει το μυαλό μας. Μας έβαλε σε διαφορετικά μονοπάτια από εκείνα που είχαμε υπολογίσει το οποίο δεν ήταν απαραίτητα κακό. Δίνει περιθώριο στη φαντασία και σε πηγαίνει σε άλλα μονοπάτια. Οι περιορισμοί που είχαμε και σε οικονομικό αλλά και σε τεχνικό επίπεδο μας έκαναν να φανούμε εφευρετικοί. Αυτή ήταν και η πιο πετυχημένη ταινία μου.
«Η αποκάλυψη του Θωμά»
Η επόμενη δεν πήγε καλά διότι θα έφευγα για μεταπτυχιακό στην Αγγλία οπότε ήθελα να κάνω κάποια μικρού μήκους πριν φύγω. Τελειώσαμε τα γυρίσματα καλοκαίρι του ’10 και αμέσως έγραψα άλλη μια. Λόγω περιορισμού χρόνου και χώρου αναγκαστικά έκανα πολλές εκπτώσεις στο σενάριο και όχι μονο. Η ιστορία μιλάει για τη δευτέρα παρουσία του Χριστού όπου έρχεται αλλά είναι γυναίκα και κατά τη διάρκεια του περάσματος της από την Ελλάδα την κυνηγάνε όλοι να την «φάνε». Την κυνηγάει το Βατικανό γιατί σε αυτή τη φάση δε πρέπει να ξεσκεπαστούν ως αιρετικοί, την κυνηγάνε οι άθεοι για να αποδείξουν ότι είναι απατεώνισσα, η ορθόδοξη εκκλησία για να την πάρει με το μέρος της. Κάπου στην πορεία που πάει να βρει τον Επίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ένας φαντάρος από την συνοδεία την απαγάγει με τη βοήθεια άλλων 6 και την ανακρίνει με σκοπό να αποδείξει ότι είναι απατεώνισσα. Δυστυχώς είναι πολύ θεατρικό. Όλα αυτά που σου εξιστορώ λέγονται μέσω μιας ραδιοφωνικής εκπομπής.
Είναι κάτι σαν μαύρη κωμωδία, πιο πολύ είναι τα απομεινάρια του «Καθ’ ομοίωσιν» λέω πολλά και δείχνω τίποτα. Πάλι εξυπνακίστικες κουβέντες που θα ταίριαζαν πιο πολύ σε θεατρικό 20′ παρά ταινία σινεμά. Επίσης, επειδή είχα ακόμη τη στολή εξόδου μου από τον στρατό είχα επάνω εθνόσημο-πυροβολόσημο και όταν ήρθε η ώρα να πάρω άδεια από τον στρατό να τα δείξω μου είπαν όχι. Κι εγώ δε σκέφτηκα να τα θολώσω γιατί θα μου χάλαγε την εικόνα. Αυτή ήταν η πρώτη μου ταινία με όλο το καστ να είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Η πρώτη ταινία που συνεργάστηκα με επαγγελματίες και την «έθαψα».
«Ερμής»
Όταν γύρισα από την Αγγλία το ’11 είχα διάθεση να κάνω μεγάλου μήκους ταινία με μασκοφόρο. Είχε βγει και ο Batman του Nolan τον οποίο λατρεύω…Γυρνώντας Αγγλία μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα έκανα μια σύγκριση της κοινωνίας, αυτό που έβλεπα στους δρόμους από την προηγούμενη φορά που ήμουν Ελλάδα και είχα φρικάρει. Είχαν έρθει τα πρώτα μνημόνια, η εγκληματικότητα είχε αρχίσει να ανεβαίνει. Είδα να κλέβουνε μπροστά μου στο λεωφορείο και στο σούπερ μάρκετ την ίδια μέρα. Και λέω «ok ήρθε η ώρα να γράψω μια υπερηρωική ταινία με έναν μασκοφόρο» (έναν τύπο που φοράει μάσκα και είναι εκτός νόμου) και σκέφτηκα ένα έπος αλλά παραήταν ακριβό για τα δικά μου μέτρα και όμοιο με Nolan. Όπως τα πρώτα μου Καθ’ ομοίωσιν θύμιζαν star wars. “Ο Ερμής” (έτσι θα ονόμαζα την ταινία) θύμιζε Batman του Nolan.
Η ιστορία ξεκινάει με έναν τύπο που γυρίζει κι αυτός από το εξωτερικό το 1989 μόλις τελείωσε το μεταπτυχιακό του, τον κλέβουν έξω από το σπίτι του σοκάρεται. Πηγαίνει στο χωριό με την κοπέλα του. Βρίσκει εκεί ένα γράμμα του προπάππου του ο οποίος ήταν ληστής και είχε αναγκαστεί να φορέσει μια τραγοκεφαλή για να τρομάξει τον πλούσιο του χωριού ώστε να του πάρει τα λεφτά και τους αστυνομικούς του χωριού που τον κυνηγούσαν. Αυτός πριν τον κρεμάσουν έγραψε ένα γράμμα που εξηγούσε στη γυναίκα του πως η φτώχεια τον έσπρωξε σ’ αυτό. Οπότε εκείνος σκέφτεται πως οι εγκληματίες δεν είναι απόλυτα καλοί ή κακοί. Έτσι αποφασίζει να φορέσει μια μάσκα και πιάνει εγκληματίες να δουλέψουν για εκείνον φτιάχνοντας ένα δίκτυο από τέτοιους. Δε τους έδινε λεφτά αλλά αποστολές κι όποιος δεν δεχόταν τον έδινε στην αστυνομία. Σιγά, σιγά έγινε γνωστός το 1996 τον έμαθαν “και οι πέτρες” ώσπου το 2004 είχε την εξουσία να ρίξει κυβέρνηση αν ήθελε. Επειδή δεν ήξεραν το πρόσωπο του, βρέθηκε ένας τύπος ο οποίος τον σφετερίστηκε και έβαλε τους ίδιους του τους ακόλουθους να τον σκοτώσουν. Αφού έγινε αυτό, ερχόμαστε στο σήμερα που η κόρη μαθαίνει για τον πατέρα της και τα όσα έκανε στο παρελθόν, παίρνει κι εκείνη μια στολή και παίρνει το αίμα της πίσω.
Είχε πολλά προβλήματα το σενάριο και γι’ αυτό δε το γύρισα ποτέ. Αυτόν τον ήρωα θα τον έπαιζε ο Άρης που είχε παίξει και στη “Σκιά πέραν του χρόνου”. Κάτσαμε να διορθώσουμε το σενάριο, το πήγαμε στον λεγόμενο “scriptdoctor” (δημοσιογράφος στο επάγγελμα) ο οποίος διαβάζει ένα σενάριο αντικειμενικά και σου λέει “αυτό δουλεύει”, “αυτό όχι” και δυστυχώς μου υπέδειξε μια τεράστια “τρύπα” στο σενάριο, στην θεματική. Είπα έτσι να το αφήσω μια που ήταν ταινία πανάκριβη και με ιστορικές αναδρομές που θα μας δυσκόλευε να βρούμε πλάνα από το σήμερα που να θυμίζουν δεκαετίες παλιές. Τότε ήμουν και πολύ εγωιστής όμως δεν ήθελα να κάνω άλλη ταινία μικρού μήκους. Αναρωτιόμουν ποιο το νόημα. Γιατί η μικρού μήκους έχει την κακή μοίρα να τη φτιάχνεις για να κάνει τον κύκλο της σε φεστιβάλ και μετά να την ανεβάζεις στο youtube. Εκεί κλείνει. Είναι για να φτιάχνεις τον “χαρτοφύλακα” σου οι μικρού μήκους. Σε βοηθάει να χτίσεις σιγά, σιγά εμπειρία.
«Η Βάρδια»
Είχα σταματήσει για 5 χρόνια να ασχολούμαι με τις ταινίες μέχρι που έκανα την “Βάρδια”. Μέσα από έναν “τηλεοπτικό πιλότο” που προσπαθήσαμε να κάνουμε με έναν φίλο (εγώ σκηνοθεσία- αυτός σενάριο) γνώρισα την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου (γνωστή από την τηλεοπτική σειρά “Το νησί”) η οποία έγινε και πρωταγωνίστρια της ταινίας αυτής. Σκέφτηκα να ξανά κάνω μια μικρού μήκους.” Η βάρδια” εστάλη σε κάποια φεστιβάλ στο εξωτερικό αλλά στην Ελλάδα δεν πήγε τόσο καλά. Αφορά την ιστορία μιας γυναίκας η οποία είναι απολυμένη νοσοκόμα και προκειμένου να ξεφεύγει από τον δυστυχισμένο γάμο της βγαίνει έξω και βοηθάει άστεγους. Δε το κάνει όμως καθαρά από την καλή της την καρδιά, το κάνει για αυτό-ψυχοθεραπεία. Μια βραδιά γίνεται μάρτυρας ρατσιστικής επίθεσης όπου και κλιμακώνεται η ιστορία.
Αν “Η σκιά πέραν του χρόνου” είναι η πιο άρτια ταινία μου τεχνικά, “η Βάρδια” είναι εκείνη που βγάζει πλήρες το συναισθηματικό νόημα. Δε προσπαθεί να σου εκβιάσει το συναίσθημα. Βήματα συναισθηματικά και σεναριακά έπιασε αλλά φάνηκε η αδυναμία μου σαν σκηνοθέτης στην τοποθεσία πλάνων. Ήταν φτωχή από πλάνα, το οποίο κινδυνεύει να το χαρακτηρίσει “τηλεοπτικό”. Αυτό οφείλεται στην προσπάθεια μου να μειωθεί ο όγκος των γυρισμάτων για να μην επιβαρύνω τους συντελεστές οι οποίοι πήραν μέρος από μεράκι χωρίς χρηματική αμοιβή.
Το κοινό «συστατικό» σε όλους μου τους χαρακτήρες και η αλήθεια που θέλω να αναδείξω…
Μ’ αρέσει η εισβολή της φαντασίας στην πραγματικότητα. «Η Βάρδια» και το « Καθ’ ομοίωσιν» έχουν ένα κοινό, ένας άνθρωπος με διπλή ταυτότητα που προσπαθεί να βρει τη θέση του μέσα στον κόσμο και να τον αλλάξει. Είναι υποσυνείδητο δε το ξέρουν αλλά γι’ αυτό παλεύουν. Η προσπάθεια ενός ανθρώπου να αλλάξει τον κόσμο και όχι απαραίτητα για τα σωστά κίνητρα. Όλοι οι χαρακτήρες μου έχουν ένα κοινό γνώρισμα το “κόμπλεξ του Μεσσία” και σε αυτό ρίχνω πάντα αρνητικό φως. Γιατί δεν είναι υγιές κατ’ εμέ ένας άνθρωπος ψυχολογικά να μπλέκει με άλλους ανθρώπους για να τους “σώσει”. Υπάρχει ένα περίεργο πράγμα μέσα σε αυτό. Είτε είσαι νοσοκόμα, είτε παλεύεις με τον διάβολο. Οι χαρακτήρες μου τείνουν να έχουν το γνώρισμα αυτό. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Υπάρχει ναι μεν κάτι το ευγενές μέσα σε όλο αυτό αλλά είναι για τα σωστά κίνητρα; Μας κάνει αληθινά καλύτερους; Μας κάνει καλό;
Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να εμπιστεύεται το ένστικτο του σε σημείο που να μη βλάπτει τους άλλους. Όλοι μας έχουμε μια αλήθεια, κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του αλήθεια. Όταν γυρίζεις την πλάτη στην αλήθεια σου, σε αυτό που πραγματικά πιστεύεις και αγαπάς, τότε αρχίζουν τα προβλήματα! Η συνέπεια στο να ακολουθείς την αλήθεια σου είναι αυτό που προσπαθώ να βρω και να ακολουθήσω στη ζωή μου. Να αναδείξω μέσα από τα παθήματα των ηρώων μου.
«ΣΙΝΕ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ» με τον Σήφη Μαίνα στο Youtube
Υπήρχε μια πρώιμη ιδέα όταν είχα δει το «Lightsout», ταινία μικρού μήκους DIY. Ο δημιουργός την είχε γυρίσει μόνος του στο σπίτι του με μηδέν κόστος. Και σκέφτηκα ότι κι εγώ με τον φίλο μου τον ΣήφηΜαίνα θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Στο μεταξύ έβλεπα δύο κανάλια νεαρών σε ηλικία τηλεκριτικών που λέγεται «colliders». Εκεί σχολιάζουν την επικαιρότητα και μιλάνε για ταινίες. Και λέω στο Σήφη «δε το δοκιμάζουμε κι εμείς αυτό; Τι κάνουμε πολλές φορές στην παρέα και γινόμαστε και κουραστικοί; Τρώμε, πίνουμε και μιλάμε για ταινίες που έχει γίνει και το μότο μας. Με ενέπνευσαν πολύ αυτοί οι τύποι που ξεκίνησαν από το τίποτα και απλά έκαναν αυτό που τους αρέσει. Σε παρόμοιο κλίμα αλλά με δικό μας τρόπο κι εμείς βάζουμε τις ρακιές μας, το φαγητό μας και συζητάμε για ταινίες. Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε. Από τη ματιά όχι του ακαδημαϊκού (δεν είμαστε κριτικοί, δεν το έχουμε σπουδάσει αυτό) αλλά σαν μια πιο «εκπαιδευμένη» ματιά θεατή που γνωρίζει κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες. Η ιδέα αυτού είναι να είμαστε μια γέφυρα μεταξύ του θεατή και του κριτικού. Ο κριτικός κοιτάει τα επιμέρους χαρακτηριστικά. Ο θεατής θέλει να δει μια ταινία για να ξεσκάσει από την καθημερινότητα. Εμείς ενώνουμε τις δύο αυτές σκοπιές, σαν θεατές που έχουν μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη. Δίνοντας δηλαδή και άλλες οπτικές από τις ήδη υπάρχουσες, τροφή για σκέψη που θα διαλευκάνει/ «αναβαθμίσει» την κρίση του θεατή. Θέλουμε να τον κάνουμε να νιώσει σαν μέλος της παρέας μας, σα να είμαστε μαζί στην ταβέρνα.
Φεστιβάλ
- 34ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (Σκιά Πέραν του Χρόνου)
- 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Ιονίων Νήσων (Σκιά Πέραν του Χρόνου)
- Toronto International Film Festival 2011 (Σκιά Πέραντου Χρόνου)
- 3rd Vollywood: Argo Film Festival (Καθ’ Ομοίωσιν)
- Chainfree Film Festival 2010, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Καθ’ Ομοίωσιν)
- Ridgewood Guild Film Festival (ΗΒάρδια)
- Digital Box Office Awards + Screening Series (Η Βάρδια)
- Lady’s First International Film Festival (Η Βάρδια)
- San Francisco Greek Film Festival (Η Βάρδια)
*Τις ταινίες μπορείτε να παρακολουθήσετε στο vimeo και τις ενημερώσεις για το σίνε συμπόσιο στο facebook και youtube πληκτρολογώντας “endsmeet” και «σίνε συμπόσιο»