Ζούμε μέρες και γεγονότα χωρίς προηγούμενο… Η μήπως όχι;
Κάπου σε βάθος χρόνου έχουν ξανά συμβεί οικονομικές καταστροφές και πολλά ακόμη δυσάρεστα γεγονότα. Ωστόσο ο κόσμος προσπάθησε ακόμη και υπό το βάρος τέτοιων συνθηκών να επιβιώσει… Που βρήκε, αλήθεια, την όρεξη; Τι είναι αυτό που καθιστά ανυπόφορη και απελπιστική την σημερινή κατάσταση (εκτός από την κατιούσα πορεία των οικονομικών καθενός ξεχωριστά και της χώρας ως σύνολο);
Πολλοί νέοι μιλούν για τη ζωή τους σα να είναι αναγκαίο κακό, στην πιο αισιόδοξη αναφορά λένε: «Δε μπορεί, κάποιος λόγος θα υπάρχει που βασανιζόμαστε έτσι». Κάθε μέρα ίδια με την προηγούμενη. Στα πρόσωπα τους ανακλάται η δυσφορία και η έλλειψη ενθουσιασμού.
Μπουχτίζουν εύκολα, ξανά βρίσκοντας τη ζωντάνια σε ατέρμονες συζητήσεις για το που μας καταντήσανε, απέραντο μίσος για το σύστημα. Κατηγορίες εκτοξεύονται προς όλες τις κατευθύνσεις, θυμίζοντας συχνά τα ζοφερά δελτία ειδήσεων της χώρας μας. Όλος ο θυμός και η οργή που συσσωρεύονται με τις απογοητεύσεις που μας γεμίζει η κοινωνικοοικονομική κατάσταση, κάπου πρέπει να εκτονωθεί.
Για να μην παρεξηγηθώ, μου είναι περισσότερο από γνώριμες όλες οι παραπάνω θέσεις και επ’ ουδενί δεν κατηγορώ τη γενιά μου για «το κουπί που τραβάει».
Δε δέχομαι όμως τόσο νέα και ταλαντούχα παιδιά να πέφτουν και να μην ξανά σηκώνονται, να εγκαταλείπουν τον αγώνα αμαχητί… Να «κατεβάζουν ρολά» στο προσωπικό τους κριτήριο και στην ίδια τη ζωή. Δίνοντας έτσι ευκαιρία σε διάφορους επιτήδειους να τους μετατρέπουν σε βορά εκμετάλλευσης και καταπάτησης δικαιωμάτων.
Δεν δέχομαι να αποτελούμε ως γενιά το εξιλαστήριο θύμα για πλασματικά δεινά κι αυτή τη ξεπερασμένη ατάκα «με τέτοια νεολαία που βαδίζουμε;» Ότι είμαστε στον κόσμο μας, αχάριστοι, άπληστοι, ανεγκέφαλοι, ασύδοτοι και τεμπέληδες.
Μας στερούνε την ελπίδα… Αλλά ποιός μπορεί -πραγματικά- να μου στερήσει την ελπίδα στη δεύτερη δεκαετία της ζωής μου; Ο ρεαλισμός ίσως… Όμως, ποιά είναι η πραγματικότητα; Αυτή που βλέπω, αυτή που επιλέγω να δω ή αυτή που μου επιβάλλουν; Μεταξύ των παραπάνω, υπάρχει μια λεπτή διαφορά.
Όταν επιλέγω να δω την αρνητική πλευρά σε όλα και περνάω ό,τι συμβαίνει από το φίλτρο της απαισιοδοξίας, καθηλώνομαι στην αδράνεια για πολύ καιρό. Η αδράνεια, οδηγεί στο αίσθημα κενού, απογοήτευσης, ανεκπλήρωτου, ανεξήγητου θυμού και θλίψης.
Η ζωή γίνεται ατέλειωτος φαύλος κύκλος ανολοκλήρωτου όπου δεν συναντάται όρεξη για ασχολίες, εξόδους, φίλους και διαπροσωπικές σχέσεις… Ή τα παραπάνω γίνονται τελείως μηχανικά.
[wt-tip]Η ζωή όμως, παραμένει ένα θαύμα κι έτσι αξίζει να αντιμετωπίζεται, με όλες τις εκφάνσεις της. Μας δίνεται μια θέση στο σύμπαν, μια ευκαιρία στο εδώ και στο τώρα… Σ’ αυτή την εποχή δύσκολη ή εύκολη.[/wt-tip]
Να είμαστε αγωνιστές, μπορούμε να πέφτουμε αλλά χρωστάμε στον εαυτό μας να ξανά σηκωνόμαστε. Μπορεί να διανύουμε σκοτεινές περιόδους, αλλά θα ξανά βγούμε στο φως πιο δυνατοί και έμπειροι. Το σκοτάδι και οι δυσκολίες αποτελούν πολύτιμα μαθήματα για τη ζωή. Μπορεί να αποτύχουμε ή να απορριφθούμε σε κάτι και να πετύχουμε σε κάτι άλλο.
Το όλο «ετοιματζίδικο» πνεύμα της εποχής, μας εκπαιδεύει να επιθυμούμε την ευκολία και να την εφευρίσκουμε όπου δεν υπάρχει (σε όλες τις πτυχές της ζωής μας)… Αποφεύγεται συστηματικά η περίπλοκη σκέψη, ο προβληματισμός, ακόμη κι όταν είναι απαραίτητο. Το ίδιο συμβαίνει με την προσπάθεια και τον πόνο που είναι κι αυτά φυσιολογικές διαδικασίες της ζωής.
Το αποτέλεσμα είναι πως ο άνθρωπος αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μια φούσκα κενότητας και βαρεμάρας όπου όλα είναι ίδια (όντας μασημένη-υπεραπλουστευμένη-τροφή). Ψάχνοντας για μπαλώματα, έτοιμες λύσεις και δεκανίκια το ίδιο πρόβλημα επιστρέφει σε διαφορετική μορφή.
Γιατί ο άνθρωπος είναι πολύπλοκο όν και χρειάζεται την σκέψη και την προσπάθεια για να βρίσκεται σε ισορροπία με την ψυχή του. Κανένα εγχείρημα δε μπορεί να στεφθεί επιτυχίας χωρίς προσπάθεια και αγώνα.
Η πίστη στον εαυτό μας, στις αξίες που θέλουμε να υπερασπιστούμε και να συναντήσουμε στη ζωή μας, παίζει μεγάλο ρόλο στο αν τελικά θα τα απαντήσουμε. Γιατί αν εμείς εγκαταλείψουμε την πίστη (σ’ εμάς/στους ανθρώπους/ στη φιλία/στον έρωτα κτλ.) θα μας εγκαταλείψει κι εκείνη. Θα περάσει από τη ζωή μας αυτό που ζητούσαμε… Αλλά «δε θα ακουμπήσει» γιατί θα το έχουμε ήδη απορρίψει. Πίστη και πείσμα, να μην εγκαταλείπουμε.
Ας είμαστε σε επικοινωνία με τη φωνή της καρδιάς μας και όχι με τους άγονους και άκαρδους συμβιβασμούς που επιβάλλει η – έτσι κι αλλιώς – προβληματική κοινωνία. Να κάνουμε τα πράγματα που μας ευχαριστούν και αγαπάμε. Να είμαστε ο εαυτός μας, όπως νοιώθουμε όμορφα και άνετα (εφ’ όσον αυτά που κάνουμε δεν βλάπτουν τους γύρω μας). Το μέλλον δε μπορούμε να το προβλέψουμε γι’ αυτό δε βλάπτει να’ χουμε πίστη στη σοφία της ζωής!
Τέλος, από κάθε όμορφη στιγμή της ημέρας ας κλείσουμε τα μάτια κι ας πάρουμε μια μεγάλη τζούρα. Μέρες με ήλιο, Με βροχή, αγαπημένα άτομα, μια ωραία μουσική, η γεύση αγαπημένου γλυκού. Η ευτυχία δεν είναι κανένα μεγαλεπίβολο μακράς διαρκείας concept…
Στιγμές, ομορφιά, γκάφες, πόνος, προσπάθεια!